اشعار معروف درباره شهر شیراز

شعر شیراز شهر راز
شعری درباره شهر شیراز
شعر مربوط به شهر شیراز
شعر سعدی در مورد شهر شیراز
شعر شهر شیرازی

شعر درباره شهر شیراز از محمد تقی بهار

بود آیا که دگر باره به شیراز رسم
بار دیگر به مراد دل خود باز رسم
بود آیا که ز ری، راه صفاهان گیرم
از صفاهان به طرب‌خانه شیراز رسم
هست راز ازلی در دل شیراز نهان
خرم آن‌روز که من بر سر آن راز رسم
همت از تربت حافظ طلبم، و ز مددش
مست و مستانه به خلوتگه اعزاز رسم
محمدتقی بهار

شعر درباره شهر شیراز از شهریار

سلام ای شهر شیخ و خواجه شیراز
سلام ای مهد عشق و مدفن راز
سلام ای شهر عشق و آشنایی
سلام ای آشیان روشنایی
به عشق حافظ فیاض شیراز
صفا کردید با این کعبه راز
تو ای شیراز جادارد ببالی
ولی دانم که گاه از دل بنالی
که دیگر باره چون سعدی نزادی
به دنیا حافظ دوم ندادی
محمدحسین شهریار

شعر درباره شیراز از فریدون مشیری

هرکه بیند همچو من شیراز را فصل بهار می‌زند

بی‌شک از این‌جا پشت پا بر هر دیار
آن بهشت جاودان شیراز می‌باشد که باد
مشک تر می‌آورد با خود ز هرسو بار بار
در لطافت، در طراوت، در صفا، در تازگی
بر سر گیتی بود شیراز تاج افتخار
راحت جانست الحق این هوای روح بخش

سرو شیراز است بی‌شک قامت دلجوی یار

شعر درباره شهر شیراز به نام آشوب

شعر و شیراز

از یک ریشه اند

ریشه ای ناپیدا که حافظ را

سروده است

و سعدی را به نظم

کشیده است

شهری که خود شعر است و

 دیوان است

و قصیده ای طولانی

در جهان است

شهری که آشوب می کند قلب

مجنون را

مجنون اگر خواهی

همین است مکانش

شیراز جان است

وقتی می گویی دوستت دارم

تمام لیموهای باغستان های شیراز

بی هوا می شکفند

وقتی میگویی دوستم می داری

زمین نو می شود

زمستان

می گریزد

و فصلی دیگر از راه می رسد

 و من باز هم حس می کنم

زنده هستم

و با تمام وجودم

نام تو را

نفس میکشم

 ای عشق

شعر برای شهر شیراز

مرا به حال خود تنها گذارید

مرا با جسم فرتوتم دمی

 تنها گذارید

به راغ و باغ و سبزه و دشت

به حسن زیبایی و زیبایی حور

مرا یک دم به شهرم وا گذارید

مرا با آوازهای دشتی

مرا با ساز سنتور و

طربناکی عود قدیمی

در این سرای رویا گون

اثیری

مرا هر دم به حال خود

گذارید

پس آنگه مرگ و نبودم

هیچ معنی نگیرد

به وزن زندگی شعر وجودم

به قدر مطلق هستی

به طوفانی که در حزن

شیراز بی عشق خفته است

مرا با محبوبم تنها گذارید

من زندانی ترین

مرد زمینم

که در اسارت عشق شیرازم

و خود حافظی سرگشته ام

اگر دانی به دل راز است ؟
وآنهم شوق پرواز است !
چرا با من به دلتنگی ؟
بزن ساز خوش آهنگی !
که لبهایت
صدایش بس خوش آواز است .
بیا ققنوس من !
یک دم پری بگشا
که قفل این قفس باز است !
پسین دلگشا !
یار مرا برگو !
به این دروازه ی قرآن
که چون کوهی سرافراز است
دلم فرش قدمهایش
رواق جفت چشمانم
مهیا بهر پیشواز است
که تا باور کند
از اهل شیراز است .

ف – زارعی

تا نرگس شیراز ، دهان باز نمود
صد حنجره با خویش ، هم آواز نمود
آوازه ی عطرش، افق شهر شکافت
بر بام جهان ، قفل قفس با ز نمود
قمری زقفس پرید و بر بام نشست
مهرآمد و مهرانه گلو ساز نمود
دردست سماعیان به وجد آمد دف
درویش به خلسه رفت واعجاز نمود
هان آینه دار ! چشم زخمش نزنی !
شیراز به سرو و نرگسش ناز نمود
باید ز ازل تا به ابد ، چون حافظ
زلفش به غزل شانه و ایجاز نمود
از پرده برون شد که چرا خواجه ما
با ساغر نرگس ، غزل آغاز نمود ! !
جمعی غزلت وزن رباعی دارد !
خیام مگر رو سوی شیراز نمود ؟

معروف ترین شعر در مورد شیراز سروده حافظ شیرازی

خوشا شیراز و وضع بی مثالش

خداوندا نگه دار از زوالش

ز رکن آباد ما صد لوحش الله

که عمر خضر می بخشد زلالش

میان جعفرآباد و مصلا

عبیرآمیز می آید شمالش

به شیراز آی و فیض روح قدسی

بجوی از مردم صاحب کمالش

که نام قند مصری برد آن جا

که شیرینان ندادند انفعالش

صبا زان لولی شنگول سرمست

چه داری آگهی چون است حالش

 و سعدی علیه الرحمه در باب شیراز و اوصاف آن  در چند جای دیوان اشعارش می فرماید:

آخر ای باد صبا بویی اگر می‌آری

 سوی شیراز گذر کن که مرا یار آنجاست

شعر دوری از شیراز

رفتم از خطه شیراز و به جان در خطرم

وه کزین رفتن ناچار چه خونین جگرم

میروم دست زنان بر سر و پای اندر گل

زین سفر تا چه شود حال و چه آید به سرم

گاه چون بلبل شوریده درآیم به خروش

گاه چون غنچه دلتنگ گریبان بدرم

من از این شهر اگر برشکنم در شکنم

من از این کوی اگر برگذرم درگذرم

بی خود و بی دل و بی یار برون از شیراز

«میروم وز سر حسرت به قفا مینگرم »

قوت دست ندارم چو عنان میگیرم

«خبر از پای ندارم که زمین می سپرم »

این چنین زار که امروز منم در غم عشق

قول ناصح نکند چاره و پند پدرم

ای عبید این سفری نیست که من میخواهم

میکشد دهر به زنجیر قضا و قدرم

شعر کوتاه در مورد شیراز

آن‌که نشنیده‌ست هرگز بوی عشق
گو به شیراز آی و خاک ما ببوی
سعدی

عکس نوشته شعر سعدی درباره شهر شیراز

آخر ای باد صبا بویی اگر می‌آری
سوی شیراز گذر کن که مرا یار آنجاست
سعدی

ای باد چو می‌روی به شیراز
گو من به فلان زمین اسیرم
سعدی

شیراز و آب‌رکنی و آن باد خوش‌نسیم
عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است
حافظ

شیراز پرغوغا شدست از فتنهٔ چشم خوشت

ترسم که آشوب خوشت بر هم زند شیراز را
سعدی

دل به شیراز نیاسود ازآن، که اهل دلی
اندر او نیست، که آباد بود سامانش
همای شیرازی

هوای منزل یار آب زندگانی ماست
صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم
حافظ

آخر ای باد صبا بویی اگر می‌آری
سوی شیراز گذر کن که مرا یار آنجاست
سعدی

در اقصای عالم بگشتم بسی
به سر بردم ایام با هرکسی
چو پاکان شیراز خاکی نهاد
ندیدم، که رحمت براین خاک باد
سعدی

آن‌که نشنیده‌ست هرگز بوی عشق

گو به شیراز آی و خاک ما ببوی

ای که زیبایی پرستی، جانب شیراز آی

تا به گلزارادیبش، بین هزاران حور عین

 آسمان هر روز بر این خاک تعظیم آورد

چون زیارت گاه رندان جهان را زائرین

خوشا شیراز و خاک دلستانش
نسیم دلکش و عنبرفشانش
عروس ملک ایران است شیراز
شگفتی‌ها، ز عهد باستانش
قاسم رسا