نفس پرور، هنروری نیاید و بی هنر، سروری را نشاید – سعدی

نفس پرور، هنروری نیاید و بی هنر، سروری را نشاید. سعدی

دنیا نیرزد به آنکه پریشان کنی دلی. سعدی

همه کس را عقل خود به کمال نماید و فرزند خود به جمال. سعدی

مشک آن است که خود ببوید، نه آنکه عطار بگوید. سعدی

دوستی را که به عمری فرا چنگ آرند، نشاید که به یک دم بیازارند. سعدی

دل دوستان آزردن،مراد دشمنان برآوردن است. سعدی

شیطان با مخلصان برنمی آید و سلطان با مفلسان. سعدی

رأی بی قوت، مکر و فسون است و قوّت بی رأی، جهل و جنون. سعدی

قدر عافیت کسی داند، که به مصیبتی گرفتار آید. سعدی

ملوک از بهر پاس رعیّتند، نه رعیت از بهر طاعت ملوک. سعدی

هر که با داناتر از خود بحث کند تا بداند که داناست،بدانند که نادان است. سعدی

مال از بهر آسایش عمر است، نه عمر از بهر گرد کردن مال. سعدی

خشم بیش از حد گرفتن، وحشت آرد و لطف بی دقت، هیبت ببرد. سعدی

برادر که در بند خویش است، نه برادر و نه خویش است. سعدی

هر کس را که زَر در ترازوست ، زور در بازوست. سعدی

هر که در زندگی، نانش نخورند، چون بمیرد، نامش نبرند. سعدی

شیخ اجل سعدی علیه الرحمه