غزل مجال کمی بود…

دلم به تیغِ تمنّا، گَزیده شد که بمان…
و از نهادِ من آهی دمیده شد که بمان

تو فکرِ رفتن و خون از خرید بک لینک و رپورتاژ گلویِ بلبل ها،
به برگ‌های بهاری، چکیده شد که بمان

پرنده‌ها همه آرام گریه می‌کردند،
و ساقه‌هایِ گیاهان، خمیده شد که بمان

نسیمِ خواهشِ من در میانِ موهایت،
به التماس و تقاضا، وزیده شد که بمان

زمانِ پَر زدنت، “ای فسانه!” قصه‌ی من،
دوباره “قصه‌ی رنگِ پریده” شد که بمان

غزل مجالِ کمی بود، حرف های دلم،
قدم قدم زِ تمنّا، قصیده شد که بمان

ولی نماندی و رفتی، وَ کُنجِ سینه‌ی من،
همین کلامِ مُکرّر شنیده شد، که بمان

تو هرچه گفتی و کردی، نشانِ رفتن داشت
و حرفِ من به همین‌جا کشیده شد، که بمان