دختران ایران!

به نام خداوندگار

گام هایت را آهسته بردار بانوی اصیل. چنان میدرخشی در میان دشت ها، لاله ها واژگونند از آن تو. چنان روییدنی از گام هایت پیداست که خاک مشتی بیش نیست. چشمه ها جوشانند و دریا مواج.همانند امواج چادرت در باد!
دوست دارم به گوش جهانیان برسانم دختران میهنم ظریفند نه ضعیف . آنقدر ظریف و وجیه که ملکات آفاق در برابرشان سر تعظیم فرود می آوردند و آنقدر قوی و شجاع که عقاب از گام های استوارشان هراسان است.آسمان هم حکم پرواز عقابان را گرفت. بال های بهشتی ات عجیب به بال های عقابان طعنه میزند.
خورشید در حیرت انوار ساطع از سیمای توست! و لایسنس نود ۳۲ ماه ، همچون رنگی‌ست که قطره ای از زیبایی در تو دمیده است.
تورا من دوست میدارم. به وسیمی پرتوهای خورشید، به طراوت شمشاد به اصیلی فروَهَر….
قدم بردار که گام هایت ستودنی‌ست. جهان به اصالت تو می بالد. اصالتی از جنس درخت زیتون، همان‌قدر وجیح، همانقدر پاک و صلح دوست و همان‌قدر قدرتمند که ریشه های تنومندش خاک را به چنگال کشیده اند. سرزمیت به غایت ریشه هایش کهن است. از تاریخ بپرس!
قدم هایت را مطمئن تر بردار، تو دختر ایرانی.
چنان پایدار و توانمندی که سروان همیشه سبز به رسم تکریم در سرزمینت سر به تعظیم اند. دستانت برای خلق وسیمی و داد به جهان آمده اند. چنان در میان جهانیان درخشی که هما به اقبالت غبطه خواهد خورد.
گام های خرامانت اصالت را فریاد میکشند و عطر چادرت نجابت را!
گل حرفی زپاکی و رعنایی در محضرت نخواهد داشت! غرش طوفان و دریا در برابر اراده آهنین تو انحنا دارند. لبخندت به زیبایی بهار است دختر ایران. تو بخند که آواز خندیدنت به نوای قناری می‌ارزد. لبخندت امید به فرداست. فردای ایران! تو میخندی و ایرانت به لبخند تو مینازد.
گذر کن از همه دنیا ، تا بیابی آن اصالت را ، او اینجاست، ایرانت…!