از محبت نيست، گر با غير، آن بدخو نشست – رهی معیری

از محبت نيست، گر با غير، آن بدخو نشست

تا مرا از رشک سوزد، در کنار او نشست

اي که پس از هلاک من، پاي نهي به خاک من

از دل خاک بشنوي، ناله دردناک من

نفسي يار من زار نگشتي و گذشت

مردم و بر سر خاکم نگذشتي و گذشت

از نگاهي، مي نشيند بر دل نازک غبار

خاطر آئينه را، آهي مکدر ميکند!

خموش باش، گرت پند ميدهد عاقل

جواب مردم ديوانه را، نبايد داد!

محبت، آتشي کاشانه سوز است

دهد گرمي، وليکن خانه سوز است

نيايدم گله از خوي اين و آن کردن

گر فلک نشناخت قدر ما، رهي عيبش مکن

لاله روئي نيست تا در پاي او سوزم، رهي

ورنه، جاي دل درون سينه من آتشي است

خيال روي ترا، ميبرم به خانه خويش

چو بلبلي، که برد بآشيانه خويش