با آنکه خوش آید از تو، ای یار، جفا – فخرالدین عراقی

با آنکه خوش آید از تو، ای یار، جفا لیکن هرگز جفا نباشد چو وفا با این همه راضیم به دشنام از تو از دوست چه دشنام؟ چه نفرین؟ چه دعا؟...

وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد – اردلان سرفراز

وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد تا وقتی که در وا میشه لحظه ی دیدن می رسه...

توی یک دیوار سنگی دو تا پنجره اسیرن – اردلان سرفراز

توی یک دیوار سنگی دو تا پنجره اسیرن دو تا خسته دو تا تنها یكیشون تو یكیشون من دیوار از سنگه سیاهه سنگ سرد و سخت خارا زده قفل بی صدایی...

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ – ملک الشعرای بهار

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ شب تا به سحر گریه‌ی جان سوز و دگر هیچ افسانه بود معنی دیدار، که دادند در پرده یکی وعده‌ی مرموز و دگر هیچ...

سر به سر از لطف جانی ساقیا – فخرالدین عراقی

سر به سر از لطف جانی ساقیا خوشتر از جان چیست؟ آنی ساقیا میل جان‌ها جمله سوی روی توست رو، که شیرین دلستانی ساقیا زان به چشم من درآیی هر زمان...

سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟ – ملک الشعرای بهار

سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟ یا چو شیرین سخنت نخل  شکرباری هست؟ یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟ هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست مشنو ای...

یا که به راه آرم این صید دل رمیده را – ملک الشعرای بهار

یا که به راه آرم این صید دل رمیده را یا به رهت سپارم این جان به لب رسیده را یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن یا به تو...

به دادم برس ای اشک – اردلان سرفراز

به دادم برس ای اشک دلم خیلی گرفته نگو از دوری کی نپرس از چی گرفته منو دریغ یک خوب به ویرونی کشونده عزیزمه تا وقتی نفس تو سینه مونده تو...

ساقی، ز شکر خنده شراب طرب انگیز – فخرالدین عراقی

ساقی، ز شکر خنده شراب طرب انگیز در ده، که به جان آمدم از توبه و پرهیز در بزم ز رخسار دو صد شمع برافروز وز لعل شکربار می و نقل...

دستِ تو یاسِ نوازش – اردلان سرفراز

دستِ تو یاسِ نوازش در سحرگاهِ بهاری ای همه آرامش از تو در سَر انگشتت چه داری؟ در کتابِ قصهء من معنیِ هر دل سپردن خود شکستن ، بود و مردن...