شعر و ادب

اشک یک لحظه به مژگان بار است – بیدل دهلوی

اشک یک لحظه به مژگان بار است فرصت عمر همین مقدار است زندگی عالم آسایش نیست نفس آیینه این اسرار است بس که‌ گرم است هوای گلشن غنچه اینجا سر بی‌دستار است شیشه‌ساز نم اشکی نشوی عالم از سنگدلان‌، کهسار است خشت داغی‌ست عمارتگر دل خانه آینه یک دیوار است می کشی سرمه عرفان نشود بینش از چشم قدح دشوار است همچو آیینه اگر صاف شوی همه جا انجمن دیدار است گوش‌کو تا شود آیینه راز ؟ ناله ما نفس بیمار است درد گل ‌کرد ز کفر و دین...

گر تو طالب عشقی، غم دمادمست اینجا – اوحدی مراغه ای

گر تو طالب عشقی، غم دمادمست اینجا ور نشانه می‌پرسی، رشته سر گمست اینجا چون درین مقام آیی گوش کن که: در راهت ز آب چشم مظلومان چاه زمزمست اینجا چیست جرم ما؟ گویی کز حریف ناهمتا هر کجا که بنشینی گو کژدمست اینجا جو فروش مفتی را از نماز و از روزه رنگ چهرهٔ کاهی بهر گندمست اینجا گر حریف مایی تو، ما و کنج می‌خانه ور زعشق می‌پرسی، عشق در خمست اینجا چونکه بنده فرمانی، پیش حاکم مطلق سربنه، که هر ساعت صدتحکمست اینجا همچو دیو بگریزی،چون...

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد – حافظ شیرازی

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد صبر و آرام تواند به من مسکین داد وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت هم تواند کرمش داد من غمگین داد من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم که عنان دل شیدا به لب شیرین داد گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکن هر که پیوست بدو عمر خودش کابین داد بعد از این دست من و دامن سرو و...

اشعار مشهور خیام نیشابوری

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب جان و دل و جام و جامه پر درد شراب   فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب خیام نیشابوری ………………. آن قصر که جمشید در او جام گرفت آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت خیام نیشابوری …………………..   ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست این سبزه که امروز تماشاگه...

ای متناقض ابدی! که سادگی روحت به پیچیدگی همه‌ی عقایدت می‌چربید – رضا براهنی

…ای متناقض ابدی! که سادگی روحت به پیچیدگی همه‌ی عقایدت می‌چربید، ای اسماعیل! ای خیانت شده! ای بی حافظه شده پس از نوبت‌ها شوک برقی! ای ناشتای عشق! ای آشنای من در باغ‌های بنفش جنون و بوسه! مرده باد شاعری که راز سنگر و ستاره را نداند! زنده باشی تو که این راز را می‌دانستی! و از ورای سینه‌ای سفید که بر آن خیل حوریان خفته بودند چشم‌های مورب آهوان باکره را شیر می‌دادی. ای نهان گشته از چشم منِ بی‌یار! ای تنها مردی که جنونِ «اوفیلیا»ی «هملت» را...

کسی که در رهش از پا و سر خبردار است – رضی الدین آرتیمانی

کسی که در رهش از پا و سر خبردار است نه عاشق است که در بند کفش و دستار است غمی به گرد دلم جلو‌ه‌گر شده که از آن غباری ار بنشیند بر آسمان بار است بدیگران ببر ای باد بوی نومیدی که در خرابه ی ما زین متاع بسیار است بر آستانه او عاشقانه جان درباخت رضی که در غم عشقش هنوز بیمار است