شعر و ادب

با همه مهر و با منش کینست چه کنم حظ بخت من اینست شاید ای نفس تا دگر نکنی پنجه با ساعدی که سیمینست ننهد پای تا نبیند جای هر که را چشم مصلحت بینست مثل زیرکان و چنبر عشق طفل نادان و مار رنگینست دردمند فراق سر ننهد مگر آن شب که گور بالینست گریه گو بر هلاک من مکنید که نه این نوبت نخستینست لازمست احتمال چندین جور […]

روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟ به کجا مى روم؟ آخر ننُمایى وطنم مانده ام سخت عجب کزچه سبب ساخت مرا یا چه بودست مراد وى ازین ساختنم جان که از عالم علوى ست، یقین مى دانم رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم مرغ باغ ملکوتم ، نیّم از عالَم خاک […]

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا بر دست من نه جام جان ای دستگیر عاشقان دور از لب بیگانگان پیش آر پنهان ساقیا نانی بده نان خواره را آن طامع بیچاره را آن عاشق نانباره را کنجی بخسبان ساقیا ای جان جان جان جان ما نامدیم از بهر نان برجه گدارویی مکن در بزم سلطان ساقیا اول بگیر […]

چه شود گرم نوازی به عنایت خطابی                                                         نه اگر برای لطفی به بهانهٔ عتابی ته پای جان شکاری دل من به خون زند پر                                                      چو کبوتری که افتد به تصرف عقابی چو منش رکاب بوسم چه سبک عنان سواری                                              چو به غير همعنان شد چو بلا گران رکابی  همه خرقهٔ صلاحم شده خارخار و گل گل                                                 ز ميی که داغ آن می نرود به هيچ […]

عطار نیشابوری، سفر معراج را سفری روحانی می داند آن جا که می گوید:   چه گویم من در آن حضرت که چون بود که آن دم از وجود خود برون بود در آن قربت، دلش پرموج اسرار وزان دهشت، زفانش رفتْ از کار چو گل، برگ حیا خو کرده جانش خیال وهم را پی کرده جانش با این حال، عطار نیز عقیده دارد که پیامبر خدا را دیده است: […]

نیما یوشیج / ققنوس ققنوس، مرغ خوشخوان، آوازه ی جهان آواره مانده از وزش بادهای سرد بر شاخ خیزران بنشسته است فرد بر گرد او به هر سر شاخی پرندگان او ناله های گمشده ترکیب می کند از رشته های پاره ی صدها صدای دور در ابرهای مثل خطی تیره روی کوه دیوار یک بنای خیالی می سازد از آن زمان که زردی خورشید روی موج کمرنگ مانده است و […]

روز مرگم هرکه شیون کند از دور و برم دور کنید همه را مست و خراب از می و انگور کنید مزد غسال مرا سیر شرابش بدهید مست مست از همه جا حال خرابش بدهید بر مزارم مگذارید بیاید واعظ پیر میخانه بخواند غزلی از حافظ جای تلقین به بالای سرم دف بزنید شاهدی رقص کند جمله شما کف بزنید روز مرگم وسط سینه من چاک زنید اندرون دل من […]

پرنده ی منزوی به آن پرنده که می خواند غایب از انظار عتاب کرد شریری فسادجوی به باغ: چه سود لحن خوش و عیب انزوا که به خلق پدید نیست تو را آشیان، چو چشم چراغ؟ بگفت: از غرض این را تو عیب می دانی که بهر حبس من افتاده در درون تو داغ اگر که عیب من این است: از تو من دورم برو بجوی ز نزدیکهای خویش، سراغ […]

همه صیدها بکردی هله میر بار دیگر سگ خویش را رها کن که کند شکار دیگر همه غوطه‌ها بخوردی همه کارها بکردی منشین ز پای یک دم که بماند کار دیگر همه نقدها شمردی به وکیل درسپردی بشنو از این محاسب عدد و شمار دیگر تو بسی سمن بران را به کنار درگرفتی نفسی کنار بگشا بنگر کنار دیگر خنک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش بنماند هیچش الا […]

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم شوقست در جدایی و جورست در نظر هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست بازآ که روی در قدمانت بگستریم ما را سریست با تو که گر خلق روزگار دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من از خاک بیشتر […]