شعر و ادب

ای گنبد گيتی! ای دماوند! – ملک الشعرای بهار

ای دیو سپيد پای در بند!                            ای گنبد گيتی! ای دماوند!                                              از سيم به سر یکی کله خود                                               ز آهن به ميان یکی کمر بند      تا چشم بشر نبيندت روی                           بنهفته به ابر، چهر دلبند                                              تا وارهی از دم ستوران                                               وین مردم نحس دیومانند     با شير سپهر بسته پيمان                          با اختر سعد کرده پيوند                                           چون گشت زمين ز جور گردون                                           سرد و سيه و خموش و آوند     بنواخت ز خشم بر فلک مشت                          آن مشت تویی، تو ای...

قراری چون ندارد جانم اینجا – اوحدی مراغه ای

اوحدی مراغه ای : قراری چون ندارد جانم اینجا دل خود را چه می‌رنجانم اینجا؟ سر عاشق کله‌داری نداند بنه کفشی، که من مهمانم اینجا مرا گفتی: کز آنجا آگهی چیست؟ چه می‌پرسی، که من حیرانم اینجا نه او پنهان شد از چشمم، که من نیز ز چشم مدعی پنهانم اینجا اگر بتوان حدیثی گوی از آن روی که من بی‌روی او نتوانم اینجا نگارینی که سرگرداند از من نگردانی، که سرگردانم اینجا مرا با دوست پیمانی قدیمست بدان پیوند و آن پیمانم اینجا ز زلفش برد ما غم...

عشق به شکل پرواز پرنده است – اردلان سرفراز

عشق به شکل پرواز پرنده است عشق خواب یه آهوی رمنده است من زائری تشنه زیر باران عشق چشمه آبی اما کشنده است   من می‌میرم از این آب مسموم اما اونکه مرده از عشق تا قیامت هرلحظه زنده است من می‌میرم از این آب مسموم مرگ عاشق عین بودن اوج پرواز یه پرنده است تو که معنای عشقی به من معنا بده ای یار دروغ این صدا را به گور قصه‌ها بسپار صدا کن اسممُ از عمق شب از نَـقب دیوار برای زنده بودن دلیل آخرینم باش منم من...

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت – حافظ شیرازی

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت آشنایی نه غریب است که دلسوز من است چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست همچو لاله جگرم بی می...

در بیابان، به فصل تابستان – فخرالدین عراقی

در بیابان، به فصل تابستان چون ببارد به تشنه ای باران گرچه یک لحظه زآن بیاساید هم به آب اشتیاقش افزاید می بیفزا ، چو شوقم افزودی روی پنهان مکن ، چو بنمودی باز مخمور عشق را می ده چون مدامم دهی، پیاپی ده تا دگربار مستی آغازم وین غزل را انیس خود سازم

ساز من آزادگی‌، آهنگ من آوارگی – بیدل دهلوی

ساز من آزادگی‌، آهنگ من آوارگی از تعلق تار نتوان بست قانون مرا عمر رفت ودامن نومیدی از دستم نرفت ناز بسیارست بر من بخت واژون مرا