شعر و ادب

زندگی حالت آنرمالی ست

همگی تنگی نفس داریم، زندگی حالت آنرمالی ست خانه هامان پر از وسیله شده،پس چرا زندگی چنین خالی ست؟! عقربه می رود عقب انگار، حرکت ما به جای رو به جلو شده درگیر ارتجاع و زمان خسته از التهاب بی حالی ست چشم بر راهمان نشسته خدا، شاید از آسمان خبر گیریم روح خاکی ما ولی امروز سخت درگیر بی پر و بالی ست قحطی اشک و روشنی ها در سرزمین نگاهمان آمد ذهن مان هم که تحت اشغال لشکر وهم های پوشالی خرید بک لینک ست استوری ها...

سالار شهیدان

دلبری ، خوش اثری ، پُر قیمت بک لینک ثمری ، با هنری چه مرامی چه وجودی چه وقاری چه سری مادرت تاجِ سرِ خوش صفتان تا ابد است خواهری مثل تو تا حشر ندارد بشری پسری مثل تو کِی شد سببِ فخرِ پدر ای که بر حیدرِ کرار مبارک پسری اکبر و اصغر و سجادِ تو … ماشاالله سه علی را تو شدی لایقِ مهرِ پدری خیره ماندند کواکب همه سوی حرمت نیست زیبا تر از عباس در عالم قمری دلبرانند پیِ دلبری ، اما هنر است دلِ...

برای تماشا

یک پنجره، به دیدن صحرا مرا بس است گاهی نسیمی از تو در اینجا مرا بس است شیرین شود هوای سکوتم کنار تو ـ بی نیشکرـ لبان تو تنها مرا بس است خشنود با شمیم سر گیسوان تو؛ ـ پروانه ام ـ کلالۀ گل ها مرا بس است با دست باد، پیک مجالی نمی رسد یک قاصدک برای مبادا مرا بس است ابریشم صدای تو در کوچۀ سکوت مثل عبور نازک رؤیا مرا بس است تنهاتر از حکایت از یاد رفته ام یک خاطره به یاد تو اما، مرا...

غایت حسن

غایت حسن می خواهم از آن دلبر محبوب بگیرم… دستی که دهد یک حسِ مرغوب بگیرم ای کاش برایم بنویسی چه بگیرم!… یک بار هم از دست تو مکتوب بگیرم!؟ ای یاد تو آشفتگی حال خرابم تا چند درین سینه ام آشوب بگیرم؟ من نیستم از نسل رسولان، چه توقّع؟ تا کی به بغل صبرِ تو ایوب بگیرم چون مهر پسر در دل آن رستم پیروز در برد خودم هم سر مغلوب بگیرم ؟! وقتی که دو دستت به من دلشده خرید بک لینک شد باز گفتم که  سراغ...

چون کمر بستند زالو ها به ویرانیِِ ده

چون کمر بستند زالو ها به ویرانی ده پیر آبادی نخوابید از پریشانی ده عدّه ای با پول بیت المال سگ دو می زنند تا سر و سامان بیابد نابسامانی ده بوی گند فاضلاب از بس تهوّع آور است کس نمی خواهد رود دیگر به مهمانی ده سیل با خود می برد خواهی نخواهی گلّه را در هوای سرد و بارانی و طوفانی ده سارقان از بس فراونند و ما غافل از آن نیست حتّی یکنفر فکر نگهبانی ده “یاد ایّامی که در گلشن فغانی داشتیم”* با معلّمها و...

نَسلِ اِرورهای ۴۰۴

کُدامین “اُمید” را «سابِسکِرایب» کُند نَسلی که در “حالت پرواز” «باندی» برای فُرود نَداشت نسلی که آن خودی ،.. که شبیه خودش نیست را به «لایو» می‌گُذارد تا آن مَنِ تَحقیر شُده‌اش را با مقبولیت‌های مَجازی «شارژ»کُند نَسلی که هرشب با کُلی پیام‌های ارسال نشُده «دیسکانِکت» می‌شَود و “زندگی‌اش” پُر از « اِرور‌‌هایِ ۴۰۴ » است نَسلی که «اینترنت» بومی‌اش پَهنایِ باند برای بارگُُذاری‌اش را ندارد و حِس می کند با «دانلودِ ۹۸٪» به دُنیا آمده‌است نسلی که : “احساسات‌اش” وقتی «سین» نمی‌شَوند “اعتراضات‌اش” را ، .. «اِکانت‌هایِ فیک»...